Op een heuvel in Ibiza – fragment 6

De dagen lijken hier zoveel op elkaar dat niemand meer weet of het donderdag of vrijdag is. Werken, werken, werken – geen tijd voor het strand. Alleen de keuze van het restaurant brengt enige variatie.
Af en toe lig ik een uurtje bij het zwembad, maar de roep van mijn roman is sterk. Steeds als ik ervan losbreek, fluisteren de personages iets over zichzelf, zodat ik meteen weer achter mijn computer wil zitten om te schrijven. Ze zeggen (nee, niet mijn personages) dat Ibiza een magisch eiland is, dat er rotsen omheen liggen met abnormale magnetische krachten. Eeuwenlang al trekt dit eiland schrijvers, muzikanten en kunstenaars aan en ik begin te begrijpen waarom.
Gisterenavond naar het clubrestaurant km5 geweest. Ik ben doorgaans niet erg onzeker over mijn uiterlijk, het is wat het is en voor mij is dat voldoende, maar gisteren leken we midden in een modellencongres te zijn beland. Als prachtige vrouwen zich ergens op het eiland verzamelen is het in km5. Lange, zonverbrande benen op stiletto hakken, mini-jurkjes, blote ruggen. Soms neigde het naar het sletterige, maar omdat de meesten zo verdomde mooi en slank waren, bleef het een plezier om naar te kijken, ook voor mij.
Ik voelde me eerst enigszins misplaatst, met mijn spijkerbroek, slippers en rock&roll T-shirt, maar toen ik me als een van de mannen begon te gedragen en de vrouwen die voorbij liepen schaamteloos volgde en in mij opnam, ging het beter. Km5: een tip voor vrijgezellen die niet bang zijn voor schoonheid en arrogantie.